Frikjent

In een poging om mijn leven wat interessanter te doen laten klinken dan het daadwerkelijk is, heb ik het mezelf op feesten en partijen ook wel eens horen zeggen: “Wat ik zo lekker vind aan het wonen in Amsterdam is dat je hier tenminste unaniem over straat kunt. Dat je gewoon je ding kunt doen, zonder dat het iemand wat uitmaakt.”. Een beetje aanstellerige gewichtigdoenerij, want wat dat ‘ding’ dan precies is, geen idee. Laat staan dat het boeiend genoeg zou zijn om ook maar één starende blik mee te vangen. Voortaan op familieverjaardagen gewoon even normaal doen dus. Maar wie, net als ik, is opgegroeid in een gehucht, weet wel dat wonen in een stad met maar één bakker toch iets anders is, dan linksaf op de rozengracht met razende taxichauffeurs over de trambaan. In kleinere gemeenschappen lijkt er op de één of andere manier namelijk toch een wat ongezond interesse in het leven van de buurman te zijn. Als alleenstaande moeder, “Ik heb gehoord dat hij bij haar weg is gegaan, omdat zij al zijn geld uitgaf aan van die dure merktassen.”, tijdens de jaarlijkse braderie lopen tongen met de getrouwde visboer van haringkar De Lachende Lekkerbek? Denk maar niet dat de dag daarna de overige moeders op het schoolplein nog een woord met je zullen wisselen. Bestaat jouw ochtendritueel uit veiligheidsspelden door je wenkbrauw en acuut brandgevaar vanwege de twee bussen haarlak die nodig zijn om die gifgroene hanenkam rechtop te houden? Bereid je maar voor op meer oordelende blikken, dan tijdens het hoed-gate van Memphis. Als dit soort onschuldige zaken er al voor zorgen dat je in de hoofdstraat door iedereen wordt aangestaard als een melaatse, dan kun je helemaal je lol op wanneer je dorpsgenoten denken dat je écht iets verschrikkelijks hebt gedaan. Zoiets verschrikkelijks als Aksel Borgen in de Noorse serie Frikjent bijvoorbeeld.

Jarenlang loopt Aksel in Maleisië in z’n dure Italiaanse maatpak de gewiekste zakenman uit te hangen als opeens de telefoon gaat. Noorwegen aan de lijn. Het bedrijf dat sinds mensenheugenis de levensader is van zijn geboortedorp staat op omvallen en men heeft zijn hulp nodig. Aksel is er niet vies van om als mogelijke verlosser binnengehaald te worden, maar hij staat niet meteen te trappelen om in het eerste de beste vliegtuig te springen. Er zitten namelijk nog wat lijken verstopt in de kast van zijn jongenskamer. Trots wint het uiteindelijk van terughoudendheid en zo krijgt Aksel niet alleen de taak om een heel dorp te behoeden van een faillissement, maar ook om af te rekenen met het verleden dat hem al die tijd in een houtgreep hield. En dan zijn er nog altijd mensen (lees: vrouwen), die durven te beweren dat mannen niet zouden kunnen multitasken. Pùh!

Frikjent is het bewijs dat je aan een degelijk verhaal, een degelijke cast en een degelijke setting voldoende hebt om een degelijke serie neer te zetten. Niks mind blowings wat je in totale shock in je huiskamer achterlaat, maar een redelijke serie die gewoon z’n werk doet. Eigenlijk is Frikjent dus de Opel onder de series. Je kunt er prima een sleurhut vol pindakaas en hagelslag achter hangen en dan trekt ie jou en jullie his ‘n hers Gazelle fietsen probleemloos naar elke camping in de Dordogne, maar verwacht niet dat alle nekken van de mensen op de boulevard zullen breken als jij in je korenbloemblauwe Zafira voorbij komt rijden. Je zult je vriend(in) op de bank geen blauwe plekken knijpen van de spanning, maar aan het eind van iedere aflevering is er genoeg om toch ook nog even die volgende af te kijken. Als je dat tempo vol weet te houden, heb je ‘m in drie á vier avonden uit en kun je op zondagavond terugkijken op een bevredigende week op entertainmentgebied.

www.gumstarr.com

Mooie serie, goed verhaal en prachtige beelden.