Halt & Catch Fire

Terwijl in discotheek De Hooizolder hitsige plattelandsmeisjes hysterisch hun grote witte onderbroeken naar de bassist van Doe Maar slingerden, MacGuyver ergens in de bosjes van een tropisch regenwoud van 6 paperclips, een elastiekje en wat punaises een machinegeweer knutselden en moeders hun kind niet naar school stuurden zonder een pakje Tjolk in de broodtrommel, broedde Joe MacMillan op een plan. Een meesterplan.

Het is de jaren tachtig. Neon groene leggings zijn algemeen geaccepteerd, Madonna voorziet de boel van muzikaal behang en IBM heerst in computerland. Dat laatste zint Joe voor geen meter, dus daar moet verandering in komen. Samen met computerbouwer Gordon Clark en software wizkid Cameron Howe rolt hij de mouwen op in een poging te komen tot de nieuwe definitie van de personal computer. Geen enkele methode wordt geschuwd. Spionage, manipulatie, afpersing, Joe heeft het allemaal in z’n repertoir en dat maakt Halt And Catch Fire tot een ware page turner. Figuurlijk dan, want het is natuurlijk geen boek. Maar dat weten jullie ook. Die laatste opmerking was dus eigenlijk overbodig. Excuses daarvoor.

Halt And Catch Fire heeft acteurs die zeg maar best wel goed zijn, een styliste die zó into the eighties is dat ze zelf waarschijnlijk ook nog iedere dag schoudervullingen draagt en een verhaallijn dat je niet loslaat. Het is eigenlijk gewoon de jaren 80 versie van Mad Men. Ook een serie waarin AMC het voor elkaar kreeg om een bepaald tijdsbeeld tot in de kleinste details neer te zetten en de kijker te boeien met een verhaal waarin eigenlijk geen reet gebeurde. Je moet het maar kunnen.

Goede pilot. Nu nog even kijken hoe de serie er in de aankomende afleveringen gaat uitzien. Maar een interessant begin.