Hap and Leonard

Er is een schat. Niet een The Goonies-achtige schat van gouden drinkbekers ingelegd met smaragden en robijnen, maar een gezonken Cadillac met een shitload aan geld in de kofferbak. Zoals dat wel vaker het geval is met schatten heeft iedereen er een oogje op. Geef iedereen is ongelijk. Omar Little, die in The Wire nog gangsters een oor aannaaide, ziet de schat wel zitten. De rondborstige mooierd, die in Mad Men zelfs The Don te slim af was, zou wel raad weten met de schat. Zelfs de narcistische sekteleider uit The Following kan niet wachten om er met de schat van tussen te piepen. Zoveel mensen en maar één schat, dat is vragen om problemen. Die problemen kun je nu lekker bekijken in Hap And Leonard. Zou ik maar gewoon doen. Is leuk.

Acht mensen, één buit en een hoop gezeik. Meer is Hap And Leonard eigenlijk niet en meer heb je ook niet nodig. De nieuwe van SundanceTV voelt – ja ik ga dit gewoon zeggen – bij vlagen bijna Tarentinoeaans aan. Een cast van, op z’n zachtst gezegd, kleurrijke types, absurde dialogen en een bijna verborgen en fijnbesnaard gevoel voor humor. Je hebt een aflevering of twee nodig om je draai te vinden, maar daarna is het in één rechte lijn door naar de finish. Had Game Of Thrones tegen het eind van seizoen 3 ‘The Red Wedding’, Hap And Leonard heeft ‘War’ en ook dat is veertig minuten OMG en WTF door je woonkamer schreeuwen. SundanceTV had met The Red Road, Rectify en Deutschland 83 al lang en breed bewezen, dat ze weten hoe je mooie televisie maakt en met Hap And Leonard zetten ze nu een uitroepteken achter die claim.

Super serie.