Happyish

Thom is ideeënbedenker bij een groot reclamebureau en de wederhelft van de – met zichzelf – worstellende kunstenares Lee. Thom weet het als eind veertiger allemaal even niet zo goed meer. Je zou kunnen zeggen dat de midlifecrisis met gebalde vuist onophoudelijk op zijn voordeur staat te timmeren. Hoe kan hij leven in een wereld waarin de kleur onderbroek van Paris Hilton belangrijker lijkt te zijn dan het spoor van vernieling en barbaarsheid dat Boko Haram in Nigeria achter zich laat? In een wereld waarin de Nikes en Coca Cola’s – die hij zelf groot heeft helpen worden – aan de ene kant de mond vol hebben over duurzaamheid, maar uit het zicht van de camera’s kleine bloedende kinderhandjes in slecht verlichte sweatshops voor een euro per dag je nieuwe Huaraches in elkaar laten naaien. Thom wordt er allemaal wat cynisch en neerslachtig van. Arme Thom.

Happyish is zeker niet continu volle bak naar je pens grijpen van het lachen. De humor is droog. Zwartig zelfs. Het is bij vlagen pijnlijk en oncomfortabel. De vraag is dus of hardnekkige optimisten als Frans Bauer en Emile Ratelband een serie als deze op prijs gaan stellen. Schaar jij jezelf in die categorie van eeuwige enthousiastelingen, dan kun je voor wat gegrinnik wellicht beter nog een afleveringetje New Girl doen. Of Modern Family. Of Black-ish. Of iets anders lekker-leuk-maar-niets-aan-de-handterigs. Voor mensen die de schoen des levens wél met enige regelmaat voelen wringen en zich vaker dan hen lief is afvragen “Wat is geluk nou eigenlijk en heb ik er wel genoeg van?”, zal Happyish aanvoelen als een warm bad. Zie het als familie van ‘moeilijke’ komedies als: Togetherness, Catastrophe, You’re The Worst en Getting On. Kon je in die zwartgalligheid de glimlach vinden, dan gaat dat zeker ook wel lukken bij Happyish.