Marco Polo

Mijn Amsterdamse oma van 83 is de koningin van de wandtegelteksten. Zo sprak ze in een discussie over de privacywetgeving laatst de magische woorden; “Luister, wie niks te verbergen heeft had in de oorlog waarschijnlijk ook geen Joden op zolder.”. Ik vind mijn oma cool. Een oneliner die ze wat vaker de revue laat passeren is “Van een mooi bord kun je niet eten.” en dat was precies waar ik aan moest denken bij het kijken van Marco Polo. De nieuwe serie van Netflix is een lust voor het oog. Er is zichtbaar veel aandacht besteed aan de setting, de kostuums en de rest van de productie, maar inhoudelijk is het toch niet helemaal geworden waar ik op gehoopt had.

Nadat Marco en z’n pa op hun dooie akkertje de Gobiwoestijn door zijn gewandeld, struikelen ze het Mongoolse Rijk binnen op zoek naar mooie spullen die ze voor grof geld kunnen verkopen aan de 13de eeuwse Italiaanse Quote 500. Kublai Khan – zeg maar de Mongoolse Godfather van dat moment – wordt niet direct warm van ‘t bezoek van de familie Polo, maar laat de vader uiteindelijk z’n gang gaan in ruil voor de diensten van zijn zoon Marco. Verbonden aan het hof van de Khan heeft Marco Polo frontrow tickets voor diens strijd om dominantie binnen Azië en mag hij zo nu en dan ook een beetje gluren naar nakend vrouwelijk schoon, want daar komt nogal wat van voorbij.

Marco Polo is een beetje als eten in een Chinees restaurant. Er is door de eigenaren alles aan gedaan om je voor een uur of twee het gevoel te geven dat je op vakantie bent in China, maar als je naar buiten kijkt zie je toch gewoon de mistroostigheid van het industrieterrein van Zwijndrecht-Noord. Bijna alles is mooi aan de serie, maar ik heb geen moment het gevoel gehad dat ik me er helemaal in onder kon dompelen. Misschien lag het aan het acteerwerk van Marco Polo – gespeeld door Lorenzo Richelmy – wat op z’n zachtst gezegd weinig memorabel genoemd kan worden of misschien aan het ontbreken van een echt pakkende verhaallijn. Wie zal het zeggen. Veel ‘kenners’ hebben dit kostuumdrama met niet mis te verstane bewoordingen de grond ingeschreven. Ik vind dat ook wel weer een beetje ver gaan. Marco Polo is vermakelijk voor een regenachtige dag – en daar komen er nog genoeg van – maar mist wat mij betreft de uitgesproken karakters en boeiende verhaallijn die wel in Netflix series als Lilyhammer, House Of Cards en Orange Is The New Black zaten.

Ik deed net de trailer koekeloeren en kwijlde de hele boel bij elkaar. Fok eerste Kerst met de schoonouders, ik zit achter de Apple TV met 'n zak Nibbits binnen handbereik en de wilde manen van Marco op m'n beeldscherm.