Master of None

Ik ga dan weer totaal de andere richting op dan Gum:

Ouder worden is niet makkelijk. De goede jeugdige herinneringen verdwijnen steeds verder in de achteruitkijkspiegel. Ouder worden betekent volwassen worden. Het betekent nadenken over je toekomst. Wat wil ik nou écht met mijn leven en met welke mensen wil ik mijn leven delen? Wellicht belangrijker: met wie wil ik mijn leven delen en ouder worden? Blijf ik rokkenjagen of houd ik het bij één rok? Master of None bespreekt onder andere dit soort thema’s. Maar, de serie heeft het ook over opgroeien als kind van immigranten in Amerika, over de rol van vrouwen in de samenleving, ouderdom, vriendschap en het houden en onderhouden van een relatie. Master of None is enorm (zeg maar gerust overweldigend) positief ontvangen door critici. Deze gaat verschijnen op meerdere top tien lijstjes dit jaar. Ik begrijp waarom: dit is een fantastische serie! Ongetwijfeld een van de beste nieuwe series van dit jaar en wat mij betreft de beste nieuwe comedy van het jaar.

Aziz Ansari (Parks and Recreation) speelt Dev. Dev is een dertigjarige acteur uit New York. Dev verdient zijn geld voornamelijk met rolletjes in reclames, maar hij probeert ook grotere rollen te bemachtigen. Het leven in New York is altijd een avontuur met Dev. Wij zien zijn vrienden, ouders en potentiële liefdes de revue passeren. Met zijn vrienden bespreekt Dev het leven en alles wat hen bezighoudt. Lukt het Dev om carrière te maken en grotere rollen te scoren. En, hoe zal het Dev vergaan in de liefde?

Wat Master of None zo sterk maakt, is dat de serie verhalen vertelt op een luchtige, maar treffende manier. Het zijn verhalen die vaak onderbelicht blijven op televisie. In de tweede aflevering genaamd Parents verhalen de Indiase ouders van Ansari (zijn echte ouders) en de vader van zijn Taiwanese vriend Brian over hun komst naar Amerika. Daar zie je de opofferingen die deze mensen hebben gemaakt om hun gezin een beter leven te geven. Dat terwijl Dev en Brian al met veel pijn en moeite hun ouders bezoeken. In de vierde aflevering genaamd Indians on TV gaat het over het beeld dat wordt neergezet in de media over mensen uit India. De stereotypes waar de blanke maatschappij aan blijft vasthouden en het gedrag (en accent) dat wordt verwacht van iemand uit India. Het zijn enorm boeiende onderwerpen die niet alleen boeiend, maar ook erg grappig worden vertelt. Het is daarnaast herkenbaar. Je hoeft echt geen immigrant (of kind van een immigrant) te zijn om deze humor en onderwerpen te kunnen waarderen. Ansari vertelt genoeg universele verhalen die iedereen zou kunnen waarderen. Er komen in daaropvolgende afleveringen nog genoeg aan. Daarnaast is hij genereus en krijgen genoeg personages boeiend materiaal om mee te werken. Ansari laat hiermee zien dat hij niet alleen geconcentreerd is op zichzelf/zijn visie op de wereld, maar dat hij ook oog heeft voor het oogpunt van anderen. Zelfs tertiaire personages krijgen boeiende dingen te doen. Master of None is zoveel meer dan de ervaringen van Ansari. Dat komt eigenlijk in elke aflevering naar boven.

Elke aflevering presenteert wel een interessant thema waar je als kijker je tanden in kunt zetten. Zelfs iets simpels als het op straat lopen met vrienden hoeft niet saai te zijn als er interessante dingen worden besproken. Wat ook opvalt is dat niet alle vrienden van Dev in elke aflevering te zien zijn. Denk er eens over na: situaties net als in Friends (of menig andere sitcom of comedy) waar je je vrienden bijna elke dag ziet, zijn niet zoals het gaat in real life. Vooral niet als je boven de dertig bent en de meesten een baan/gezin hebben. Dat neemt nou eenmaal veel tijd in beslag. Op een gegeven moment zie je elkaar gewoon minder. Het hoort erbij. Ik denk dat iedereen dat kan beamen. Als Ansari dit dus bewust op deze manier heeft gedaan, is dat wat mij betreft erg goed uitgepakt. Iets waar meer series/films een voorbeeld aan kunnen nemen.

De relatie van Dev en Rachel (Noel Wells) ontvouwt zich ook langzaam gedurende het seizoen en komt langzaam tot een climax. Als iemand die rond dezelfde leeftijd is als Dev en Rachel herken ik mij zeker in hoe hun relatie wordt opgebouwd. Ik ken het gevoel van altijd op zoek zijn naar iets beters. Maar, ‘iets beters’ is niet altijd beter. Soms staat ‘beter’ gewoon voor je neus. Je moet het alleen willen en durven zien. Ik herken ook de druk die je kunt voelen in een relatie wanneer je te maken krijgt met verwachtingen van de buitenwereld. Wanneer je te maken krijgt met verwachtingen van je partner. Het is tegenwoordig al moeilijk genoeg om een geschikte partner te vinden, laat staan om een relatie te onderhouden. In deze serie zie je het plezier, de genegenheid, de ruzies en de strubbelingen. Je ziet ook de sleur die kan optreden in een relatie. Wij lachen samen. Wij huilen samen. Het kan heel leuk zijn. Het kan heel moeilijk zijn. Geen enkele relatie is perfect. Het belangrijkste dat je meeneemt van deze serie is dat het mensen van vlees en bloed zijn. Mensen die te maken krijgen met successen en teleurstellingen.

Nee, nogmaals: dit is een fantastische serie. Een ‘moetje’ noem ik dit. Bij mij gaat deze ongetwijfeld de top tien in dit jaar, dat staat vast. Nu is het wachten tot Netflix de serie een tweede seizoen geeft. Dat kan ook haast niet anders. Deze serie is zo extreem lovend ontvangen, dat een tweede seizoen gegarandeerd is. Er zit nog zoveel meer in. Ik zeg: laat dat tweede seizoen maar komen. Meneer Ansari, Meneer Vevie ziet u volgend jaar! (www.meneervevie.com)

Hartstikke vervelend hoor die watersnoodramp en hongerwinter, maar het staat natuurlijk in schril contrast met al het ongemak waar onze generatie vandaag de dag mee te dealen heeft. Zo is wekenlang bloembolsoep slurpen geen pretje, maar het is niks vergeleken met ‘t onbehagen dat je voelt als die Tinder-scharrel na ‘t vozen maar niet naar huis wil gaan, terwijl je de dag erop een belangrijke presentatie hebt voor je werk. Of die opkroppende agressie, wanneer je dementerende vader je maar blijft bellen, omdat hij de agenda van z’n iPad niet gesynct krijgt met z’n computer. Dat is pas erg. En dan heb ik het nog niet eens over die prangende levensvraag “Moet ik nu ik 35 ben echt een vrouw en kinderen of is uitslapen na een spontane nacht doorhalen met een naam uit het zwarte boekje veel leuker?”. Deze en legio andere vragen komen voorbij in de nieuwe komedie Master of None, die Netflix afgelopen weekend in je computer heeft gefrommeld. Dat is me nogal wat, inderdaad.

Moest stand-up comedian Aziz Ansari in Parks and Recreation zijn faam nog delen met de rest van de cast, in Master of None is hij het centrum van ‘t universum. Hij heet er Dev en probeert zijn carrière als acteur in commercials naar een hoger plan te tillen. De huur in New York is hoog en een rol in een soort van serieuze film zou het een stuk makkelijker maken om die te betalen. Tussen het auditeren door slurpt Dev af en toe een drankje met zijn vrienden en wordt hij ook nog eens verliefd. Die Dev heeft ‘t er maar druk mee.

Het hele idee van meekijken hoe al dan niet licht gefrustreerde figuren hun dertigersdilemma of midlife crisis proberen te doorbreken is niet bepaald nieuw. Ze deden het in Togetherness, Happy-ish, Hello Ladies en Catastrophe en om heel eerlijk te zijn vond ik die stuk voor stuk primarerder voor de wegkijk dan Master of None. Nu heb ik alles vers in m’n geheugen, maar vraag me over vier weken waarom je deze serie zou moeten kijken en ik kan het je niet vertellen. Het is een kabbelaar zonder al teveel hoogtepunten. Hier en daar een grinnik, maar dat is het dan ook wel. En welke blinde heeft naar de auditie van Dev’s ouders gekeken en gedacht “Hier gaan we een Emmy mee winnen!”?! Als ze die robot van Bassie en Adriaan een spoedcursus Punjabi hadden gegeven, dan had hij waarschijnlijk nog soepeler geklonken dan Mr. and Miss. Dev. De tering. Sowieso is het niveau van de verschillende afleveringen in mijn ogen veel te afhankelijk van de gastacteurs. Er zitten een paar bekenden in, die hun sporen lang en breed verdiend hebben, maar anderen zouden bij GTST met een draaiende camera nog niet eens aan de bar van De Rozenboom stilletjes een drankje mogen drinken.

Het is tien keer een half uur, dus je kijkt Master of None gewoon weg terwijl je op die cv-monteur zit te wachten die tussen acht en twaalf zou komen. Zou komen, want negen van de tien keer belt die toch pas om drie uur aan. Kijk ‘t en vorm vooral je eigen mening, maar kom naderhand niet bijdehand lopen doen als het uiteindelijk allemaal zonde van je tijd blijkt te zijn. I told you so.

www.gumstarr.com