Rita

Rita is van alles. Rita is bijvoorbeeld moeder. Ze heeft er drie. Één van de drie staat op het punt om uit de kast te komen en eet in het geniep enorme stukken brie, omdat zijn zus heeft gezegd dat brie naar pik smaakt. Vind ik grappig. Toastjes bij oma zullen nooit meer hetzelfde smaken. Voor mij niet en na het lezen van het voorgaande voor jullie ook niet meer. Graag gedaan. Rita is gek op houthakkersbloezen. Ik denk dat Rita nog meer verknocht is aan haar geblokte flanel, dan Sarah Lund aan de truien van Mart Smeets. Eigenlijk is Rita dus gewoon de Scandinavische Al Borland, alleen dan met wat minder zaag- en timmerskills. Het enige wat Rita er in rap tempo doorheen timmert zijn kerels. Op de wc van de kroeg, achter in het magazijn van de buurtsuper of op de achterbank van de Volvo, als het een hartslag heeft en enigszins naar musk ruikt, dan lust Rita ‘t. Maar boven alles is Rita juf. Het type juf dat we allemaal wel hadden willen hebben toen we ons zwaar gefrustreerd door onze Clearasil-tijd heen worstelden. Zo’n juf waar je als hormoongutsende puberjongen bijna wel verliefd op móést worden. Rita is streng, maar rechtvaardig. Ze is de queen of awkward. Alles wat haar te binnen schiet, rolt meteen over de tong en dat zorgt met enige regelmaat voor lekker oncomfortabele situaties. Rita wordt daar zelf verder niet warm of koud van, want Rita heeft eigenlijk altijd gelijk. Als Courtney Love in Seattle niet voorover in de coke van Kurt was gevallen, maar gewoon netjes haar PABO had afgemaakt, dan was ze Rita. Heel veel meer rock & roll gaat de middelbare school niet worden.

Al na de eerste vijf minuten, waarin Rita in een ondergekalkt wc-hokje op het gemakje een peuk zit weg te werken, heb ik besloten dat ik dit een prima serie ging vinden. Eindelijk ook eens iets van Scandinavische bodem waarin er geen in tweeëen gehakt lichaam op een brug wordt gevonden. Ook weleens leuk. Je zou kunnen zeggen dat het een beetje een wijvenserie is, maar dat hoeft de zelfbewuste mannen-man zeker niet af te schrikken. Rita is lekker luchtig met hier en daar een knorretje, maar stiekem is het ook het soms wat pijnlijke verhaal van een vrouw op zoek naar liefde. Vooral dat laatste zorgt ervoor dat dit niet de zoveelste platte gniffelaar is, maar een serie die beschikt over iets meer lagen. Het is natuurlijk geen Harry Mulisch, maar ook niet zo’n boeketreeks in dat rek bij de kassa van de Albert Heijn. Het is vooral leuk. Ook als je niet van kinderen houdt.

www.gumstarr.com

Super toffe serie! Mooie humor met veel herkenbare en onherkenbare situaties. Afgespeeld rondom het leven als leerkracht.