Room 104 - Seizoen 2
Aan het eind van het eerste seizoen van Room 104 kwam ik tot het besluit dat deze Amerikaanse serie gemaakt is voor de meer ‘intelligente’ kijker. Room 104 zat vol zwarte humor en sommige verhalen waren zeer luguber. Alleen kwamen we aan het eind tot de vaststelling dat een serie met aparte verhalen van telkens twintig minuten zowel hoogte- als dieptepunten kan kennen, iets wat zeker voor Room 104 gold. Het seizoen wisselde sterke afleveringen af met ondermaats geleuter en verhalen waar kop noch staart aan zat.
Als we dan seizoen twee onder de loep nemen, komen we tot de vaststelling dat er nauwelijks iets veranderd is aan het soort verhalen dat opgenomen is. IJzersterke afleveringen worden afgewisseld met afleveringen die oeverloos lang lijken voort te slepen om tot een conclusie te komen. En als die conclusie er dan eindelijk is, blijk je als kijker dat niet eens door te hebben. Te ver gezocht soms, maar anderzijds ook weer heel subtiel aangebracht.
Hoewel niet alle verhalen als top beschouwd kunnen worden, moeten we wel toegeven dat het camera- en acteerwerk elke aflevering opnieuw van uitzonderlijke kwaliteit is. De acteurs worden duidelijk strak geregisseerd, wat in de verhalen die je te zien krijgt ook wel nodig is, omdat ze weinig ruimte laten voor improvisatie.
Elke aflevering van Room 104 valt of staat met het verhaal en de manier waarop de kijker dat verhaal interpreteert. Soms is die interpretatie voor iedereen gelijk duidelijk maar bij sommige afleveringen moet de kijker zelf fantaseren waar het verhaal nu uiteindelijk om draaide. Dat levert niet altijd een bevredigende kijkervaring op.
Voor mij hoeft een derde seizoen niet, want de verhalen van de helft van de afleveringen leiden uiteindelijk tot een uitkomst die onbegrijpelijk is of zo ver gezocht dat het pure waanzin is. Daartegenover krijg je dan momenten voorgeschoteld die je op het puntje van je stoel doen belanden.
Als we dan seizoen twee onder de loep nemen, komen we tot de vaststelling dat er nauwelijks iets veranderd is aan het soort verhalen dat opgenomen is. IJzersterke afleveringen worden afgewisseld met afleveringen die oeverloos lang lijken voort te slepen om tot een conclusie te komen. En als die conclusie er dan eindelijk is, blijk je als kijker dat niet eens door te hebben. Te ver gezocht soms, maar anderzijds ook weer heel subtiel aangebracht.
Hoewel niet alle verhalen als top beschouwd kunnen worden, moeten we wel toegeven dat het camera- en acteerwerk elke aflevering opnieuw van uitzonderlijke kwaliteit is. De acteurs worden duidelijk strak geregisseerd, wat in de verhalen die je te zien krijgt ook wel nodig is, omdat ze weinig ruimte laten voor improvisatie.
Elke aflevering van Room 104 valt of staat met het verhaal en de manier waarop de kijker dat verhaal interpreteert. Soms is die interpretatie voor iedereen gelijk duidelijk maar bij sommige afleveringen moet de kijker zelf fantaseren waar het verhaal nu uiteindelijk om draaide. Dat levert niet altijd een bevredigende kijkervaring op.
© HBO
Voor mij hoeft een derde seizoen niet, want de verhalen van de helft van de afleveringen leiden uiteindelijk tot een uitkomst die onbegrijpelijk is of zo ver gezocht dat het pure waanzin is. Daartegenover krijg je dan momenten voorgeschoteld die je op het puntje van je stoel doen belanden.
Over de auter, Peter Rotthier
Peter Rotthier is begin jaren negentig in de muziekjournalistiek gerold. Bijna twintig jaar lang was hij hoofdredacteur van een Vlaams rock/metal tijdschrift dat naast muziek ook oog had voor randverschijnselen als games, films, series en strips. In de meer dan vijftig jaar dat hij al op deze aardbol loopt heeft hij al heel wat series de revue zien passeren. Alle genres kunnen zijn interesse wekken en krijgen enkele afleveringen om zich te bewijzen. Zijn favorieten van de voorbije jaren waren onder andere Braquo, Black Sails, Games Of Thrones, The Leftovers, Mafiosa, The Brink en Hell On Wheels, om er maar een paar te noemen.
Bekijk profiel van Peter Rotthier
