Fantasie en drama ontmoeten de realiteit in de serie Sweet Tooth. Wanneer een wereldwijde pandemie zorgt voor dood en hybride baby’s komt de mensheid tegenover elkaar te staan. Zijn deze kinderen de oplossing of oorzaak in dit verhaal? Ruim 60 miljoen huishoudens hebben de Netflix serie Sweet Tooth inmiddels gezien. Ook in Nederland is het verhaal over de hybride jongen een groot succes. Begin juni verscheen het achtdelige eerste seizoen op de streamingsdienst en eind juli werd bekend gemaakt dat ze een tweede seizoen zullen krijgen. Alom wordt het verhaal goed ontvangen. Toch zullen er mensen zijn die de serie nog niet hebben gezien. Is het de moeite waard om aan Sweet Tooth te beginnen en waar gaat het eigenlijk over?
Wat kwam er eerst, het virus of de hybride baby’s?
Net zoals nu heerste er tien jaar geleden een pandemie. Dit virus genaamd H5G9 begon met symptomen als een trillende vinger en doodde uiteindelijk een groot deel van de wereldbevolking. Ook bracht dit virus een bijzonder extraatje met zich mee. Beetje bij beetje werden er steeds meer hybride baby’s geboren, kinderen met dierlijke lichaamsdelen en zintuigen. Zij werden door sommigen als redding en door anderen als oorzaak van de pandemie gezien. Wat kwam er eerst, het virus of de hybride baby’s? Wat hebben de twee met elkaar te maken? En is er een manier om het virus tegen te gaan?
Er staan verschillende verhaallijnen centraal in Sweet Tooth. Het belangrijkste verhaal is dat van Gus (Christian Convery), die de liefkozende bijnaam Sweet Tooth krijgt. Opgroeiend in de bossen van Yellowstone National Park, ver bij de mensheid vandaan, ontmoeten we Gus en zijn vader ‘Pubba’ (Will Forte, The Last Man on Earth). Gus is een hybride kind, deels mens en deels hert. Samen met zijn vader leidt hij een simpel bestaan dat bruut wordt verstoord als Pubba ziek wordt door het virus. Gus blijft uiteindelijk alleen achter, een naïeve jongen van op dat moment pas negen jaar oud. In zijn eentje probeert hij te overleven maar dan wordt hij ontdekt door een paar passerende jagers…
Het verhaal, gebaseerd op de gelijknamige stripboekenreeks van Jeff Lemire, werd ruim tien jaar geleden onder de vlag van DC Comics uitgebracht. Aan de serie werken grote namen mee. Zo zijn Robert Downey Jr. en zijn vrouw Susan onder anderen uitvoerend producent. Hoewel het zich in een post-apocalyptische wereld afspeelt kent het veel gelijkenissen met de situatie waar wij nu allemaal in leven. Tijdens het maken is er ook gekeken naar de huidige pandemie. De opnames begonnen namelijk in 2020 in Nieuw Zeeland en vonden plaats middenin de lockdowns.
Dr. Aditya Singh (Adeel Akhtar, Les Misérables) komt als één van de eersten in aanraking met het virus. Samen met zijn vrouw Rani (Aliza Vellani) probeert hij een medicijn te vinden, niet wetende dat dit flinke opofferingen zal vergen. Aimee Eden (Dania Ramirez, Devious Maids) vindt tussen alle drama door juist haar roeping. Ze opent een weeshuis voor hybride kinderen en probeert hen te beschermen tegen de ‘Last Men’. Deze groepering heeft het hun taak gemaakt hybride kinderen op te jagen en uit te roeien. Alle verhalen spelen zich in eerste instantie los van elkaar af maar raken naarmate de tijd verstrijkt steeds meer met elkaar verweven. Via flashbacks naar het verleden en het verhaal dat zich afspeelt in het heden zien we als kijker hoe de wereld in tien jaar tijd is uitgegroeid tot het landschap waarin de karakters zich nu bevinden.
Iets dat opvalt zijn de oren van Gus, die bijdragen aan zijn acteerprestaties. Is hij bijvoorbeeld bang dan is dat niet alleen op zijn gezicht maar ook aan de stand van zijn oren de zien. De makers hebben hier flink wat werk in gestopt. Zo blijken de oren van Gus tijdens de opnames door poppenspeler Grant Lehmann te zijn bediend. De computergeanimeerde speciale effecten zijn helaas van wisselende kwaliteit. Zo zijn de hybride baby’s goed gemaakt maar laten de hybride kinderen in uiterlijk nog wel eens te wensen over. Een goed voorbeeld hiervan is Bobby, die weliswaar super schattig oogt maar overduidelijk compleet geanimeerd is.
Sweet Tooth brengt fantasie, drama, avontuur en een beetje realiteit samen.
Tommy Jepperd (Nonso Anozie, Zoo), ook wel ‘Big Man’ genoemd, redt Gus wanneer hij bijna vermoord wordt door de jagers. De twee gaan uiteindelijk samen op avontuur, op zoek naar antwoorden over Gus zijn verleden en mysterieuze moeder ‘Birdie’ (Amy Seimetz, The Killing). Onderweg ontmoeten ze een weesmeisje genaamd ‘Bear’ (Stefania LaVie Owen, The Carrie Diaries) die samen met haar vrienden hybride kinderen probeert te beschermen. Ze wil Gus graag helpen maar vertrouwt Jepperd niet. Ze heeft hier zo haar redenen voor want de man blijkt nogal een duister verleden te hebben.
Na het zien van de trailer wist ik niet zo goed wat ik moest verwachten. Is het een kinderserie of een filmische miniserie? Niets van dit alles bleek waar. Sweet Tooth brengt fantasie, drama, avontuur en een beetje realiteit samen. Het mist af en toe wat actie en spanning maar dit is met een goede reden. Ondanks de heftige onderwerpen draait dit verhaal om hoop en doorzettingsvermogen. Ik heb begrepen dat de serie daarmee minder zwaar is dan de stripboeken. Het voelt alsof je naar een film opgedeeld in hoofdstukken kijkt. En dat bedoel ik als compliment. De afleveringen vliegen voorbij en je gaat uiteindelijk echt met Gus en zijn soortgenoten meeleven. Ik vond Sweet Tooth een mooi verhaal om in op te gaan en kijk uit naar seizoen twee.
Wichita, geboren in 1991, is een groot dierenliefhebber, die daarnaast ook erg houdt van schrijven en tv-series kijken. Ze is ondanks haar leeftijd helaas alweer ruim vijftien jaar arbeidsongeschikt en vindt daardoor veel afleiding en plezier in het kijken naar tv programma’s. Een perfecte combinatie als het aankomt op het recenseren voor MijnSerie. In het verleden heeft zij al eens meegeschreven aan een boek over een van haar ziektes en sinds begin 2013 schrijft zij recensies voor deze site. Door het vele reizen in haar jeugd en de internationale contacten die zij haar hele leven lang al heeft is Engels altijd als een tweede taal voor haar geweest. Om die reden schrijft zij af en toe niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels recensies voor MijnSerie.
