In The Responder worstelt een politieagent met geestelijke trauma’s en de stress van het onmenselijk zware werk in het nachtelijke Liverpool. Als hij een lokale crimineel tegen zich in het harnas jaagt, wordt alles nog erger. Deze rauwe, realistische politieserie is niet voor iedereen geschikt kijkvoer. Het taalgebruik is grof, er is veel dreiging met geweld en zit je mentaal minder goed in je vel, dan is dit misschien niet aan te raden als tijdverdrijf.
De serie gaat over beschadigde mensen die hun best doen om iets van de brokstukken van hun leven te maken. Daarbij worden ze gehinderd door de maatschappij, de mensen om hen heen en, niet in het minst, door hun eigen zelfvernietigingsdrang.
Chris Carson (Martin Freeman, A Confession) is een “first responder” bij de politie van Liverpool. Het is zijn werk om als eerste hulpverlener op te komen draven bij burenruzies, vechtpartijen, ongevallen en andere spoedeisende situaties. Hij kent alle kleine criminelen en junks die elke nacht weer bedelen, stelen, bietsen en altijd op weg zijn naar de volgende hit. Voor zo’n baan moet je erg stevig in je schoenen staan.
Gelukkig heeft hij een lieve vrouw en een schattige dochter. Dat klinkt als een stabiele thuissituatie, maar Chris worstelt met een onverwerkt jeugdtrauma waarover hij niet kan praten. Ook niet met de therapeut die hem is toegewezen.
Chris is een ‘goeie’. Iemand die anderen probeert te helpen en altijd de angel uit een situatie probeert te halen. Hij beseft echter meer en meer dat hij tegen de bierkaai vecht en dat maakt hem depressief. Dat hij voornamelijk ’s nachts moet werken, maakt het deprimerende karakter van zijn werk alleen maar erger. Daarnaast vinden zijn collega’s hem maar een ‘rare’. Ook dat helpt niet.
Chris worstelt met een onverwerkt jeugdtrauma waarover hij niet kan praten.
In zijn werk doet Chris wat hij kan. Helaas zijn er niet genoeg mensen om de eindeloze stroom menselijke ellende in goede banen te leiden. Dan ziet Chris een mogelijkheid om iemand echt te helpen en daarbij zichzelf ook een beetje te redden. Alleen zet hij voor die mogelijkheid wel zijn carrière, huwelijk en leven op het spel.
Amerikaanse politieseries gaan meestal over de rechercheur die z’n dader vindt, het bewijs verzamelt, de zaak oplost. Er worden soms wel beelden getoond van de rauwe buitenwereld waarin hun werk wordt gedaan, maar het voelt altijd gestileerd, te schoon, te gemaakt.
De Britten weten beter hoe ze de juiste sfeer kunnen opwekken. Een serie als Happy Valley, dat laat zien hoe een rechercheur een hondszware baan en een turbulent privéleven moet zien te combineren, geeft daar een goed beeld. De hoofdpersoon uit The Responder zit in een vergelijkbaar schuitje.
De acteerprestatie van Martin Freeman is bewonderingswaardig. Waar een bekend gezicht soms storend werkt, kruipt Freeman zo volledig in de rol van Chris Carson, dat je soms vergeet dat je naar een acteur kijkt. Je voelt dat hij een vulkaan is die op uitbarsten staat, iemand die zich voortdurend moet inhouden om zijn zelfbeheersing niet te verliezen. Hij leeft op het randje en dat voel je in elke scene.
De acteerprestatie van Martin Freeman is bewonderingswaardig.
Daardoor, en door het verhaal, is The Responder tegelijkertijd een fantastische serie én een moeilijke zit. Die onderhuidse spanning is bijna voortdurend aanwezig je vraagt je af wanneer de frustratie en de machteloosheid van Chris tot uitbarsting komen.
Een eervolle vermelding gaat ook naar de vertolkers van junkie “Town Centre Casey” (Emily Fairn, Rain Dogs) crimineel Carl Sweeney (Ian Hart, The Mosquito Coast) en groentje Rachel Hargreaves (Adelayo Adedayo, Timewasters). Interessant om te weten: de serie is geschreven door een ex-politieman. Dat verklaart direct ook een flink deel van het realisme.
De eerste paar afleveringen van The Responder vragen misschien wat doorzettingsvermogen, maar dat wordt uiteindelijk beloond met een van de beste serieseizoen van 2022. Er is al een tweede seizoen goedgekeurd en ik ben benieuwd of die dit niveau weet te evenaren. Het eerste seizoen krijgt van mij een verdiende 8.
Over de auter, Conan Miller
Conan geeft het toe; hij is verslaafd. Verslaafd aan boeken, motorrijden, koken en het kijken naar films en tv-series. Hij verdient zijn geld met schrijven en vertalen. Na een bachelor Vertaler Engels is hij zich gaan verdiepen in geneeskunde als specialisme. Verder sport hij al zolang hij zich kan herinneren en is hij sinds zijn achtste bezig met verschillende vechtkunsten. Als hij tijd over heeft reist hij graag op twee wielen door Europa, samen met de liefde van zijn leven. Hij leeft zijn leven volgens het adagium “Mens sana in corpore sano”, ofwel: een gezonde geest in een gezond lichaam. Dat is hard werken, maar de beloning is er ook naar.
