Trying

Trying heeft me verrast. In positieve zin. Nu het tweede seizoen beschikbaar is op Apple tv+ ben ik helemaal opnieuw begonnen met seizoen één. Dat doe ik niet vaak, een serie opnieuw zien, want er is zoveel nieuw te zien dat het gewoon stom lijkt om twee keer naar hetzelfde te kijken. Maar tijd die je spendeert aan iets moois, is nooit verloren tijd, dus geniet ik er opnieuw van.

Nikki en Jason stelen je hart. Je zit er naar te kijken en voor je het weet word je helemaal in het verhaal gezogen. Zowel voor Ester Smith als voor Rafe Spall is het hun eerste grote hoofdrol in een serie en ze doen het fantastisch. Beide acteurs nemen je mee in hun gezellige leven in Camden Town, London, waar zij in een callcenter werkt en hij Engelse les geeft aan immigranten. Als blijkt dat ze geen kinderen kunnen krijgen, beginnen ze over andere opties na te denken. Zoals adoptie.

Maar omdat ze gewone mensen zijn, zoals wij allemaal, vinden ze zichzelf niet goed genoeg en zien ze alleen maar hun gebreken. Ze denken dan ook weinig kans te maken op een adoptiekindje. Dus besluiten ze om een betere versie van zichzelf te worden. Hilariteit gegarandeerd.

Dit is échte feelgood. Van de bovenste plank. En dat laatste is een Vlaamse uitdrukking voor 'van absolute topkwaliteit' (grijns). Trying is Brits, maar voelt universeel. Want de waarheid is natuurlijk dat Nikki en Jason geweldige ouders zouden zijn, omdat ze geweldige mensen zijn, ook al zien ze dat zelf niet altijd zo.

Ik kijk enorm uit naar seizoen twee. Maar dus eerst één nog eens lekker opnieuw uitkijken!