Van God Los - Seizoen 4
Toen enkele jaren terug de Vlaamse zender Acht startte met het uitzenden van de Nederlandse serie Van God Los, was ik al van bij de eerste aflevering verkocht. De reeks die voortgevloeid was uit een gelijknamige speelfilm uit 2003, bracht elke aflevering een nieuwe misdaad in beeld waarbij de kijker het hele achtergrondverhaal te zien kreeg van wat er allemaal vooraf gegaan is aan de misdaad.
In drie seizoenen kreeg de kijker 25 misdaadverhalen te verwerken waarvan de meesten goed in beeld gebracht werden en vrij duidelijk het verhaal van de betrokkenen in beeld bracht. De makers zorgden er voor om nooit een kant te kiezen in de zaken die ze behandelden en alles werd op een serene manier in beeld gebracht.
Met een serie waarbij elke aflevering een nieuw, waargebeurd verhaal vertelt wordt, weet je op voorhand dat niet elke aflevering even sterk zal zijn en dat de kracht van de aflevering ook grotendeels afhankelijk is van het verhaal dat verteld wordt. Wie de drie eerste seizoenen gezien heeft, zal ook gemerkt hebben dat na een sterk eerste en tweede seizoen een derde volgde waar de eerste tekenen van verval te merken waren.
Het succes van de eerste twee seizoenen moest natuurlijk verzilverd worden en in enkele afleveringen van dat derde seizoen kreeg ik het gevoel dat de achtergrond van de misdaad te mager was en extra opgesmukt werd om toch een goed verhaal te brengen.
Je denkt dan dat met een pauze van vier jaar de makers voldoende onderzoek hebben kunnen doen om nog enkele afleveringen extra te maken in een vierde seizoen van misdaden die meer recent zijn maar op één misdaad na zijn alle afleveringen gebaseerd op misdaden van meer dan vijf jaar geleden. Hierdoor komt men weer op het spoor te zitten van het moeten vinden van goede verhalen om die zes afleveringen gevuld te krijgen.
En daar zit nu net het probleem in deze vierde reeks. De gebeurtenissen voorafgaand aan de zes moorden die behandeld worden, lijken minder goed uitgewerkt te zijn maar bij analyse blijkt dat, op twee na, de randverhalen vrij mager zijn zodat het gros van de afleveringen zichzelf voortslepen naar de climax: de moord.
Soms was een mens echt blij dat de moord eindelijk gepleegd werd zodat de aflevering ten einde was. Begraaf dit idee voor tien of twintig jaar en wees er dan maar zeker van dat je opnieuw voldoende stof zal hebben om misdaden in beeld te toveren die evenwaardig zijn aan de zaken uit de eerste twee seizoenen.
Begraaf dit idee voor tien of twintig jaar en wees er dan maar zeker van dat je opnieuw voldoende stof zal hebben om misdaden in beeld te toveren die evenwaardig zijn aan de zaken uit de eerste twee seizoenen.
In drie seizoenen kreeg de kijker 25 misdaadverhalen te verwerken waarvan de meesten goed in beeld gebracht werden en vrij duidelijk het verhaal van de betrokkenen in beeld bracht. De makers zorgden er voor om nooit een kant te kiezen in de zaken die ze behandelden en alles werd op een serene manier in beeld gebracht.
Met een serie waarbij elke aflevering een nieuw, waargebeurd verhaal vertelt wordt, weet je op voorhand dat niet elke aflevering even sterk zal zijn en dat de kracht van de aflevering ook grotendeels afhankelijk is van het verhaal dat verteld wordt. Wie de drie eerste seizoenen gezien heeft, zal ook gemerkt hebben dat na een sterk eerste en tweede seizoen een derde volgde waar de eerste tekenen van verval te merken waren.
Het succes van de eerste twee seizoenen moest natuurlijk verzilverd worden en in enkele afleveringen van dat derde seizoen kreeg ik het gevoel dat de achtergrond van de misdaad te mager was en extra opgesmukt werd om toch een goed verhaal te brengen.
Je denkt dan dat met een pauze van vier jaar de makers voldoende onderzoek hebben kunnen doen om nog enkele afleveringen extra te maken in een vierde seizoen van misdaden die meer recent zijn maar op één misdaad na zijn alle afleveringen gebaseerd op misdaden van meer dan vijf jaar geleden. Hierdoor komt men weer op het spoor te zitten van het moeten vinden van goede verhalen om die zes afleveringen gevuld te krijgen.
Soms was een mens echt blij dat de moord eindelijk gepleegd werd zodat de aflevering ten einde was.
En daar zit nu net het probleem in deze vierde reeks. De gebeurtenissen voorafgaand aan de zes moorden die behandeld worden, lijken minder goed uitgewerkt te zijn maar bij analyse blijkt dat, op twee na, de randverhalen vrij mager zijn zodat het gros van de afleveringen zichzelf voortslepen naar de climax: de moord.
Soms was een mens echt blij dat de moord eindelijk gepleegd werd zodat de aflevering ten einde was. Begraaf dit idee voor tien of twintig jaar en wees er dan maar zeker van dat je opnieuw voldoende stof zal hebben om misdaden in beeld te toveren die evenwaardig zijn aan de zaken uit de eerste twee seizoenen.
Over de auteur, Peter Rotthier
Peter Rotthier is begin jaren negentig in de muziekjournalistiek gerold. Bijna twintig jaar lang was hij hoofdredacteur van een Vlaams rock/metal tijdschrift dat naast muziek ook oog had voor randverschijnselen als games, films, series en strips. In de meer dan vijftig jaar dat hij al op deze aardbol loopt heeft hij al heel wat series de revue zien passeren. Alle genres kunnen zijn interesse wekken en krijgen enkele afleveringen om zich te bewijzen. Zijn favorieten van de voorbije jaren waren onder andere Braquo, Black Sails, Games Of Thrones, The Leftovers, Mafiosa, The Brink en Hell On Wheels, om er maar een paar te noemen.
Bekijk profiel van Peter Rotthier
